وای تشنگی

سخن گفتن از حادثه­ی دلخراش عاشورا برای نوجوانان امروز، کار ساده ای نیست و از هر­کسی بر­نمی­آید. فاصله­ی فرهنگی، میان ما و فرزندان­مان بسیار بیشتر از نسل­های گذشته شده­است. چنان­که گاهی به نظر می­رسد در جستن زبان مشترک، حتی برای بیان موضوعات روزمره، عاجزیم. حال، با این زبان الکن، چگونه می­توانیم فاجعه­ای را که در آسمان و زمین مشابه­اش روی­نداده، شرح دهیم و احساسی را بیان کنیم که شاکله­ی ارادت ما را به اهل بیت (س) می­سازد؟

«وای تشنگی…» به قلم سید­ مهدی شجاعی پاسخی در اوج زیبایی و صلابت کلام به این دغدغه­ی به­جاست. پدر ادبیات آیینی با تکیه بر فعالیت­های چهار دهه، متنی را نوشته که هیچ مخاطبی نمی­تواند بدون منقلب شدن، آن را به پایان برساند. تجربه­های درخشان ایشان، هم به جهت تقدم در این گونه­ی ادبی و هم، به جهت گستردگی مخاطب و قالب­های مختلف این ژانر، اثری را پدید آورده که دل­های مخاطبان نوجوان را به تلاطم وامی­دارد، غبار تاریخ را از مصیبت عظیم کربلا می­زداید و آنان را به ظهر عاشورای سال شصت و یک هجری می­برد.